Przez wiele lat Janusz Szuber tworzył wiersze jedynie do szuflady, dopiero w 1994 roku jego twórczość ukazała się na łamach "Tygodnika Sanockiego".
Jest autorem m.in. tomików Apokryfy i epitafia sanockie, Paradne ubranko, Pan dymiącego zwierciadła, Gorzkie prowincje, Srebrnopióre ogrody, Przyjęcie postawy.
Za swoją twórczość otrzymał m.in. nagrodę literacką miasta Sanoka (1995, 1998), nagrodę literacką B. Sadowskiej (1996), nagrodę poetycką im. K. Iłłakowiczówny, nagrodę Wojewody Krośnieńskiego oraz Prezydenta m. Rzeszowa (1997), nagrodę Fundacji Kultury (1999), nagrodę Fundacji W. i N. Turzańskich w Toronto w dziedzinie kultury za rok 1998 (1999), tytuł Mistrza Wymowy Polskiej województwa podkarpackiego (2003).
Janusz Szuber współorganizował sesje naukowe w Sanoku. Zmarł 1 listopada br. po długiej i ciężkiej chorobie. Miał 72 lata.
Ławka poświęcona poecie znajduje się tuż przed wejściem do mieszkania, w którym przez wiele lat mieszkał Szuber. Na tabliczce umieszczono jego imię i nazwisko, datę urodzin i śmierci oraz cytat z wiersza pochodzący z wydanego w 1996 roku tomiku „Gorzkie prowincje”.
Na rynku swoje ławki mają także dwaj zmarli mieszkańcy Sanoka: Marian Pankowski, poeta, prozaik, krytyk literacki, tłumacz oraz Kalman Segal, poeta, dziennikarz radiowy, publicysta, prozaik tworzący w języku polskim i w jidysz.
ZOBACZ TEŻ: W Przeworsku odbudowali fragment muru obronnego starego miasta
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
