Obchody 84. rocznica bitwy lotniczej nad Pawłosiowem koło Jarosławia [ZDJĘCIA]

W 84. rocznicę wydarzeń z września 1939 r. w kościele pod wezwaniem św. Piotra i Pawła w Pawłosiowie została odprawiona uroczysta msza św. w intencji poległych lotników i żołnierzy września 1939 roku. Dalsze uroczystości miały miejsca na cmentarzu w Maleniskach, gdzie oddano hołd poległym, polskim lotnikom.

Wzięli w nich udział m.in. Mariusz Reń, wójt gminy Pawłosiów, wiceminister rodziny i polityki socjalnej Anna Schmidt oraz poseł Tadeusz Chrzan. Ponadto poczty sztandarowe, żołnierze, przedstawiciele służb mundurowych, regionaliści oraz mieszkańcy.

Z zaatakowanego przez Niemców polskiego bombowca Łoś zginęło dwóch lotników. Dwóch zdołało się uratować, z płonącej maszyny wyskoczyli na spadochronach.

Zachował się opis bitwy, w relacji jednego z ocalonych.

"W pewnym mo­mencie otrzymałem uderzenie od Edzia w plecy, bar­dzo nieprecyzyjne co do kierunku ataku. Podniosłem się i zobaczyłem, że Edek leży na plecach na podłodze samolotu, a z szyi bucha mu krew w rytm pracy serca. Wyjrzałem jeszcze przez górne stanowisko, widząc po­nownie myśliwców. W tym momencie odwróciłem się, aby sprawdzić wysokość, na której się znajdujemy. Za­uważyłem wtedy, że zbiornik z paliwem lekkim, znaj­dujący się za plecami pilota, pali się, a pilot daje zna­ki ręką, które były rozkazem do opuszczenia samolo­tu, czyli skoku ze spadochronem".

I dalej:

"Przypiąłem więc spadochron i przystąpiłem szyb­ko do wykonania skoku. Musiałem wyjść przez górne stanowisko strzeleckie, które nie miało stałej osłony i runąć na lewą lub prawą stronę. Tak też uczyniłem, jednak przy samym zsunięciu się zahaczyłem szelkami spadochronowymi o obrotnicę karabinu maszynowe­go, pozostając w pozycji głową w dół przy burcie samo­lotu na zewnątrz. W tym momencie zostałem poparzo­ny płomieniami palącego się prawego silnika. Czując, że pilot panuje jeszcze nad maszyną, wróciłem, wcią­gając się z powrotem do samolotu. Już wcześniej od­czułem, że jestem postrzelony, gdyż prawą stronę ple­ców i rękę zaczęła ogarniać bezwładność i wyczułem, że krwawię. Ponawiając skok, pamiętałem o tym, więc prawą ręką chwyciłem rączkę spadochronu na piersiach, gdyż zdawałem sobie sprawę, że po zeskoku niesprawna ręka może tej rączki nie uchwycić. Drugi skok po­stanowiłem wykonać odmiennie".

Cały opis, z którego zaczerpnęliśmy fragment, znajduje się na stronie asy-wrzesnia-39.blogspot.com